తలపుల తురాయి - 1

నిన్నటి అసంతృప్త నీడలు
నా అక్షరాలనలుముకుంటున్నాయ్
రేపటి నీ చూపు వెలుగులో
సాహిత్యాన్ని మధిస్తూ....నేను
 
ఏంటో నువ్వెళ్ళిపోయావ్
నిశ్శబ్దాన్ని నాలో రగిల్చి
నీ తలపులు మిగిల్చిన
విషాదం మాత్రం నాతోనే...

మది సెగలో ఆరేస్తున్నా
వెల్లువౌతున్న మమతల జడిలో
నిలువెల్లా తడిసిపోతున్న
నీ జ్ఞాపకాల పరిమళాలన్నీ

నీ అనుబంధపు మర్రిచెట్టు
నిలువెల్లా నాలో విస్తరిస్తూ
చూడు గొణుక్కుంటూనే ఉంది
కాలపు గాలికి రాలిన విషాదపు ఆకు

సెలయేటిలో వెన్నెల దారి
బాటసారులెవరూ లేరు
పెక్కు నువ్వు లను వెతుకుతున్న
నీ ఒక్క నేను తప్ప

ఇదే నా మొదటి ప్రేమలేఖ....

నీకు తెలుసా ఎంత వద్దన్నా నీ చూపు
చిరుస్వరమై నా యద వీణను మీటిందని

నీకు తెలుసా కనిపించని నీకోసం నా మనసు వెతుకుతుంటే
నీ కురుల మబ్బుల పరిమళం అలవోకగా నన్ను తాకిందని

నీకు తెలుసా నీ జ్ఞాపకాల్లో నే జగం మరిస్తే
నువ్వు హరివిల్లై అంబరమెక్కి మరీ నను మేల్కొలిపావని

నీకు తెలుసా నిన్ను చూసిన మైమరుపులో వాననీటిలో నే జారిపడ్డప్పుడు
ఫక్కుమన్న నీ నవ్వుల మువ్వలు నా గుండెగదిలో పదిలమయ్యాయని

నీకు తెలుసా మన స్నేహితుని పెళ్ళి పందిట్లో నీ తల్లోంచి రాలిపడిన
మల్లెపూవు నా శ్వాసనింకా నిలిపి ఉంచిందని

నీకు తెలుసా వయసు ఆయుష్షు తనువుకే తప్ప తలపుకు కాదని
జననం మరణం మనిషికే తప్ప మనసుకు కాదని

నీకు తెలుసా చంటిపాపకైనా , శతాధికానికైనా
ప్రేమ మాత్రం పసిపాప నవ్వులాంటిదనీ , ఎన్నటికీ వాడిపోని పువ్వులాంటిదనీ

నీకు తెలుసా నీపై నా ప్రేమకు సరిగ్గా ఈ రోజుతో వసంతోత్సవమని
నీకు తెలుసా ఎందరో వెర్రివాళ్ళు ఇవాళే ప్రేమికుల దినోత్సవం అంటున్నారని

కానీ నాకు తెలుసు

ప్రేమించే మనసుంటే ప్రతి క్షణమూ పరిమళమేననీ
ప్రతి దినమూ ప్రేమకు పట్టాభిషేకమేననీ

అందుకే నా జీవంపై ఒట్టేసి చెపుతున్నా

నా ప్రేమ స్వచ్ఛమైనదైతే నువ్వెందుకు నాకు ?నీ జ్ఞాపకం చాలు
నా మమతలో నిజాయితీ ఉంటే ఈ అస్థిత్వమెందుకు నేనే నీవై ఉంటే చాలు.


Even when U have no trust - U only B in my thought & heart
as my Love is pure and sure only on YOU

//ఈ క్షణం ఒకే ఒక కోరిక....//

ఏంటో.....నాకు నేనర్ధం కాకున్నా
ఎదలో ఏం జరుగుతోందో తెలియకున్నా
ఇక్కడే ఈ ఒంటరి నిశీధిలో
నా నీడకై నే కురిసిపోతున్నా
అందని చెలిమిని అన్వేషిస్తూ...
మది ముంగిట నిలిచిపోతున్నా...

అందుకున్న చెలిమి అర్ధం వెతుకుతూ...
ఇక్కడే ఉన్నా...నిశీధి జాడనై మిగిలిపోతున్నా...

ఏదో జ్వాల ఎదలో రగులుతోంది
ముక్కలుగా తరుగుతూ మనసును
చినుకులై కురుస్తోంది కదిలే ప్రతి నిమిషమూ
చిక్కగా లోలోన కన్నీటి తెరలై
చీల్చుతోంది ప్రతి గాయాన్ని పదే పదే ప్రశ్నిస్తూ...

ఇంతలో నువ్వొచ్చావ్...చెమరించే గుండెగదికి
నవ్వుల మువ్వలు తోరణాలు కడతానంటూ...

కానీ పెరిగిన సంప్రదాయం నన్ను
కన్నీటి గడప సైతం దాటనీకుంది..
చెలిమి మధురిమ తెలియనీకుంది

ఎద వీణియ ఏ పల్లవీ నేర్వకనే మూగబోతూ.....
ఇలా...ఇలా....ఇలా....గుండెగది ని తాకిన నీ ప్రేమలా ...
ఇలా కురుస్తూ...జ్వలిస్తూ....పొగ నిట్టూరుస్తూ....

కానీ ...కానీ...నీకొకటి తెలుసా ...
ఎప్పటికీ నేను నీ చెలిమిని విడువను...
జీవితంలో ఎప్పటికైనా నీకొక్కసారి కనపడతా...

ఎప్పుడంటే ...

ఇక ఈ జీవన వేదాన్ని మోసుకెళ్ళలేని నిస్సహాయంలో
ఈ బ్రతుకు పోరాటాన్ని సాగించలేని అంగవైకల్యంలో
ఈ ఒంటరితనపు ఏకాంతాన్ని సజీవ సమాధి చేసే ఏకైక యత్నంలో
ఆఖరి శ్వాస తీసుకోవాలని నిర్ణయించుకున్న ముందురోజు

ఒకే ఒక్కసారి ఒకే ఒక్కసారి....

నీ చేతి స్పర్శ తో ధైర్యం కూడగట్టుకుని
ఆనందంగా మరుజన్మ ఏదైనా ...
నిన్నే నాకు చెలిమి పిలుపుగా
ముందుగానే పరిచయించమని ఆ దైవాన్ని కోరుకుంటూ
ఆ క్షణం తలచి అపరిమితంగా సంతోషిస్తూ
తుది శ్వాసకై పరుగెడుతూ...

నీ రాక కోసం....నిలువెల్ల కనులై...

గాయమైతేనే వెదురు వీణియైందన్నావు...
అందుకేనా మరి నాకిన్నిగాయాలు చేసావు ...
కానీ నే వేణువైనా కాకున్నా..

నిశ్శబ్దానికి మువ్వలు గుచ్చావ్.....
నా ఒంటరితనానికి ఏమిచ్చావ్.....
సవ్వడెరుగని ఎద చెమ్మ తప్ప...

గాలికి సవ్వడిచ్చావ్ సరే...
మరి నా మౌనాన్నేం చేద్దామని...
నిశ్శబ్ద నిశీధిలో నిలబెట్టడం తప్ప...

మనసుకు నవ్వడం నేర్పావ్
నా కళ్ళను మర్చిపోయినట్లున్నావ్
నిదురైనా రానీకున్నావ్

నీలాగే ఆకాశానికి ఆనందమైనట్లుంది...
నిశి లేకున్నా తారలే ఏక ధారలై...
నను చీకట్లో ముంచేస్తూ

నీ చిలిపినవ్వు...నా కడ లేదు
కానీ అది  కలతలఅమాశకు లొంగదు...
సంతసాల పున్నమికి పొంగదు ..
అచ్చం నన్నూరడించే నీ జ్ఞాపకాల ఆకశంలా..

ఏయ్ ఎక్కడున్నావ్ ఎంత పిలిచినా రాకున్నావ్!
నన్నీ నిశీధిలో ఉంచి మాయమయ్యావ్
నువ్ రానందుకే నేనే నీ దరికొస్తున్నా
సవ్వడెరుగని చిరుగాలినై...సందడించే ఎ(ద)ల పాటనై...

నీ కోసమే.....

ఆకాశరాజలక తీరినట్లుంది...
మబ్బుల పల్లకెక్కి వచ్చేసాడు..
చిలిపి తుంపర్ల తలపులు చల్లుతూ..

పాపం పుడమి కన్య
అన్నీ మర్చిపోయినట్లుంది
వాన సరసాలు మొదలయ్యాయి

నీ అలకెప్పుడు తీరుతుంది సఖా
ఇన్ని జల్లులు పడుతున్నా
 నా ఎద ఎంతకూ చల్లబడకుంది

నీకు తెలుసా ..కోపాల కొమ్మెక్కిన నేను
అలక తగ్గిన అలవోకనై
నీకై వేచున్నా ..నాట్యమాడని మయూరాన్నై

కలకలమై కలవరమై నీకోసం వేచి వేగి వేసటపడిన
నాకై ఇంద్రధనుసుపై రావూ...నా మదినెరిగిపోవూ...

మర్చిపోయాను ...మరేఁ నువ్వచ్చేప్పుడు...
గతంలోని మన కలల వన్నెలు తీసుకురారాదూ
నా కలతలకు మరుపులద్ది...నా నవ్వులకు రంగులద్ది.
నాలో  తొలిజ్ఞాపకమై మరీమరీ నిలిచిపోరాదూ....

చైత్ర శిశిరం.....నీ వల్లే...

మామిళ్ళ మాధుర్యాన్నిచ్చే వసంతానికి తెలుసా
తనవలనే కోయిలగానాలు పుడుతున్నాయని
 
అగ్నిపూలు కురిపించే గ్రీష్మానికి తెలుసా
మల్లెపడుచు కు తానే జన్మనిచ్చానని

మేఘలేఖల్లు రాసే వర్షానికి తెలుసా
శ్రావణ వధువు తనను చూసే ముస్తాబవుతుందని
 
వెన్నెల ధాన్యాలు కొలిచే శరత్తుకి తెలుసా
తనవల్లే ఎందరో యువత అలజడితో ఒకటవుతున్నారని
 
చామంతులకు జన్మ నిచ్చే హేమంతానికి తెలుసా
భూమికి బరువయ్యేన్ని ఉసిరికలు తానే తెస్తానని
 
ఆశలమంచు ముత్యాలు రాల్చే శిశిరానికి తెలుసా
ఆకులు రాల్చినా వసంతాన్నిచ్చేది తానే అని
 
ఇన్నీ సరేగానీ నీకు తెలుసా నీ ఎడబాటు శిశిరం లో
అయినా అది నాకిపుడు ఎపుడూ అది గ్రీష్మమే అనీ....

నిన్నటి నీ పరిమళం....

నిన్నటి అసంతృప్త నీడలు
నా అక్షరాలనలుముకుంటున్నాయ్
రేపటి నీ చూపు వెలుగులో
సాహిత్యాన్ని మధిస్తూ....నేను

ఏంటో నువ్వెళ్ళిపోయావ్
నిశ్శబ్దాన్ని నాలో రగిల్చి
నీ తలపులు మిగిల్చిన
విషాదం మాత్రం నాతోనే...

మది సెగలో ఆరేస్తున్నా
వెల్లువౌతున్న మమతల జడిలో
నిలువెల్లా తడిసిపోతున్న
నీ జ్ఞాపకాల పరిమళాలన్నీ

నీ అనుబంధపు మర్రిచెట్టు
నిలువెల్లా నాలో విస్తరిస్తూ
చూడు గొణుక్కుంటూనే ఉంది
కాలపు గాలికి రాలిన విషాదపు ఆకు

 సెలయేటిలో వెన్నెల దారి

బాటసారులెవరూ లేరు

పెక్కు నువ్వు లను వెతుకుతున్న

నీ ఒక్క నేను తప్ప